Η συνουσία στην αρχαία Ελλάδα

Η Συνουσία στην αρχαία Ελλάδα
Αποσπασματική αποκάλυψη Ιερών Διδαχών
(αποκαλύπτεται ένα ελάχιστο μέρος των Ιερών
Διδαχών περί της συνουσίας, δεδομένου ότι
το όλον πρέπει να παραμείνει "άμωλο")

Η γενική εντύπωση που επικρατεί σήμερα στο κοινωνικό σύνολο για την σχέση των αρχαίων Ελλήνων με την ένοια της συνουσίας - ερωτικής πράξης, είναι ότι σε εκείνα τα χρόνια επικρατούσε η "ασυδοσία" και το "ζωώδες σεξουαλικό ένστικτο". Όπως είναι φυσικό, εκατοντάδες σελίδες έχουν γραφεί επί του θέματος. Το δε χειρότερο όλων είναι ότι οι έχοντες άγνοιαν περί του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, εκμεταλλεύονται τις εικόνες στα αγγεία, προκειμένου να επιδείξουν μία "αιτιολογημένη αυτοδιάθεση προς τα ζωώδη πάθη". Σε αυτό το μικρό κείμενο, θα αποκαλύψουμε ένα ΜΙΚΡΟ μόνο μέρος της Ιεράς Διδαχής περί της συνουσιαστικής συνεύρεσης, όπως αυτή διδάσκονταν στα "άδυτα" των Ελευσινίων Μυστηρίων, αλλά και στις Ιέρειες της Αφροδίτης. Οι αποκαλύψεις προέρχονται από τα κεκρυμμένα κείμενα, με την σχετική άδεια των φυλάκων της γνώσης.

Η έννοια της "συνουσίας", είναι μία πολύ σημαντική παράμετρος στην κατανόηση της ερωτικής πράξης. Κατά τα αρχαία κεκρυμμένα κείμενα, συνουσία= η συνένωση δύο ουσιών: της άρρενος και της θύλεως. Ο τρόπος επίτευξης αυτής της συνένωσης, είναι η ερωτική δραστηριότητα. Υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ συνουσίας, έρωτος και γαμικής πράξεως. Ο έρως, αποτελεί την βαθύτερη έννοια της εκτίμισης προς ένα πρόσωπο ή αντικείμενο (π.χ. ερασιτέχνης= έρως + τέχνη= εκείνος που αγαπάει με πάθος την τέχνη του). Κατ' αυτήν την έννοια, η παιδεραστία λαμβάνει άλλη διάσταση στην αρχαία Ελλάδα, αφού ο ερώμενος τον μαθητή, είναι εκείνος που αγαπάει πολύ τον μαθητή του και αφοσιώνει χρόνο στην διαπαιδαγώγησή του. Από την άλλη, ο ερώμενος τον διδάσκαλον, είναι εκείνος που αγαπάει πολύ τον διδάσκαλό του για τα όσα τον διδάσκει. Ως εκ τούτου, η νομιμοποίησις της παιδεραστίας, ΔΕΝ υφίσταται στην αρχαία Ελλάδα. Χαρακτηριστικός είναι ο Νόμος του Σόλωνος για την παιδεραστία (με την σημερινή της έννοια): "Eάν κάποιος ωθήσει σε ασέλγεια ελεύθερο παίδα, να καταγγέλλεται ενώπιον των θεσμοθετών από εκείνον που έχει την κηδεμονίαν του παιδός, αφού προηγουμένως αναγράψει στην μήνυση την ποινή που θεωρεί άξια για τον δράστη. Aν δε ο μηνυθείς καταδικασθεί, να παραδοθεί στους ένδεκα και να θανατωθεί αυθημερόν." Μιλάμε για θανατική καταδίκη του παιδεραστή.Το αυτό ισχύει και για την ομοφυλοφιλία. Η καθ' αυτώ ερωτική συνεύρεση μεταξύ δύο ανδρών, ήταν καταδικαστέα. Ο Πλάτων στον Νόμο 636, αναφέρει χαρακτηριστικά:"Είναι λοιπόν κατανοητό ότι η φύσις ωθεί τα θηλυκά να είναι σε επαφή με τα αρσενικά από την γέννησή τους, και η ηδονή σε αυτά είναι φανερό ότι έχει δοθεί σύμφωνα με την φύσιν, ενώ (η επαφή) των αρσενικών με τα αρσενικά και θηλυκών με τα θηλυκά ενάντια στην φύσιν (παρά φύσιν)". Με αυτό, καταρρίπτεται και ο παράμυθος της αποδοχής της ομοφυλοφιλίας.

Τι όμως συνέβαινε στ' αλήθεια; Η Ιερή Διδασκαλία είναι σαφής. Οι άνθρωποι είναι όντα κοινωνικά. Η αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας, πρέπει να δίδεται εμπράκτως. Ένας εκ των τρόπων είναι η συνουσία. Η συνουσία αποτελεί το απόγειο του θαυμασμού του "ανώτερου εαυτού" του συνανθρώπου μας. Αντίθετα, η ερωτική πράξης ως μέσον ικανοποίησης και ηδονής αποκλειστικά, αποτελεί έκφραση του "ζωώδους ενστίκτου". Ο άνθρωπος, δεν δύναται να ομοιάζει των ζώων, ως έλλογο ών που είναι, αλλά να είναι ανώτερο. Τα ζώα έρχονται σε ερωτική επαφή, προκειμένου να διαιωνιστούν. Ο δε άνθρωπος έχει ως στόχο, όχι μόνο την διαιώνιση, αλλά και την πνευματική αναβάθμιση. Η συνουσία, ως μέσο έκφρασης θαυμασμού στον συνάνθρωπο, ενώνει τις δύο φύσεις, ανάγοντάς τες σε υπερκόσμια οντότητα. Την στιγμή δε του οργασμού, ο ανθρώπινος εγκέφαλος συναντά την (ας μου επιτραπεί η έκφρασις) θέωση. Πράγματι, είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένο ότι κατά την διάρκεια του οργασμού, ο ανθρώπινος εγκέφαλος περνάει στο στάδιο που οι βουδδισταί αποκαλούν "νιρβάνα" και οι Έλληνες αποκαλούμε "υπέρτατη ανύψωση". Αντίθετα, ο οργασμός στην απλή ερωτική συνεύρεση, ΔΕΝ μπορεί να φτάσει σε σημεία "υπέρτατης ανύψωσης" τον εγκέφαλο, αλλά μόνον να αποδόσει μία ζωώδη ηδονική ανακούφιση, οπότε και ο άνθρωπος σε αυτήν την περίπτωση, δεν διαφέρει σε τίποτα από τα ζώα. Υποβιβάζεται αυτόματα από την ανώτερη κλίμακα της βιολογικής ύπαρξης, σε ένα άλογο κατώτερο ον.

Μπορεί η συνουσιαστική συνεύρεση να επηρεάσει την καθημερινότητά μας; Όπως προανεφέρθη, ο οργασμός κατά την διάρκεια της συνουσίας, αναβιβάζει το ανθρώπινο πνεύμα. Υπάρχει (κατά τις Ιερές Διδαχές), άμεση συνάφεια μεταξύ του τρόπου που ένα ζεύγος συνουσιάζεται, με το πως συμπεριφέρεται στην καθημερινότητά του (σπίτι, δουλειά, κοινωνικές συναναστροφές, κ.ο.κ.). Δηλαδή, αν το ζεύγος έρχεται σε επαφή με έναν τρόπο (π.χ. τον κλασσικό απλό), τότε, ο εγκέφαλός του δεν είναι σε θέση να απασχοληθεί ενεργά με το κοινωνικό σύνολο. Ο τρόπος σκέψης του είναι απλός και δεν είναι σε θέση να επιλύσει περίπλοκα προβλήματα, να συναναστραφεί με το κοινωνικό σύνολο, ή ακόμη και να συζητήσει διάφορα θέματα. Αντίθετα, όταν στην συνεύρεση υπάρχει ποικιλία, τότε ο εγκέφαλος ασχολείται περισσότερο και είναι πιο έτοιμος για τα πιο περίπλοκα θέματα. Το κοινωνικό status από την εποχή της κατάρρευσης του αρχαιοελληνικού πνεύματος (και παρακαλώ να μην γίνει αυτό αφορμή για σχόλια), αλλά και τα εκκλησιαστικά δεδομένα τα οποία συμπορεύονταν με το κρατικό συμφέρον, "απηγόρευσαν" την "συνουσιακή ποικιλία" ως "παρα φύσιν" και στην συνέχεια προσπάθησαν να επιβάλλουν την ερωτική συνεύρεση ως μέσον διαιώνισης του ανθρωπίνου είδους, εξαναγκάζοντας τον άνθρωπο να μην διαφέρει από τα ζώα αλλά και να μην σκέπτεται. Αντίθετα, βλέπουμε ότι η συνουσία στην αρχαία Ελλάδα, εξύψωνε το πνεύμα και "έδενε" τους ανθρώπους μεταξύ τους.

Μία "κατάρα" που συνόδευε το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, ήταν τα λεγόμενα... "όργια". Δηλαδή η ομαδική συνουσιαστική συνεύρεση. Πολλοί συνεπέραναν ότι αντικειμενικός σκοπός των οργίων ήταν η ζωώδης έκφραση της σεξουαλικότητος. Οι Ιερές Διδαχές των τελετουργικών της Αφροδίτης όμως, έρχονται να μας δείξουν το αντίθετο. Όπως είδαμε παραπάνω, η συνουσία ενώνει τις δύο ανθρώπινες φύσεις, εξυψώνει το πνεύμα και συσφίγγει τις σχέσεις του ζεύγους. Στα συγκεκριμένα όργια, υπήρχε το βασικό στοιχείο του καθαρμού. Οι συμμετέχοντες, ήταν "μύστες" και "μυημένοι". Περνούσαν από ένα στάδιο σωματικού και πνευματικού καθαρμού, μετά τον οποίο ερχόταν σε συνουσιαστική συνεύρεση μεταξύ τους. Η "ομάδα" αυτή γίνονταν πιο ισχυρή. Οι δε συμμετέχοντες, ήταν μέλη του κοινωνικού συνόλου, με εξέχουσες θέσεις. Η ομαδική αναβίβαση του πνεύματος, βοηθάει την αναβίβαση του κοινωνικού συνόλου. Όλα αυτά όμως, υπό το πρίσμα του αγνού θαυμασμού του υπέρτατου κάλλους της ανθρωπίνου ψυχής και του ανθρωπίνου πνεύματος. Η μυστικιστική διδασκαλία που προέρχονταν από την πράξη αυτή, παρέμενε εντός του κύκλου μυστών - μυημένων, οι οποίοι γνωρίζονταν μεταξύ τους και δεν "διεσκόρπιζαν" τα μυστικά στο ευρύ κοινό. Ο λόγος ήταν απλός: το ευρύ κοινωνικό σύνολο, δεν ήταν έυκολο να συγκρατηθεί. Τότε, όπως και σήμερα, υπήρχαν αρκετοί αδαείς οι οποίοι κινούμενοι από τα κατώτατα ζωώδη ένστικτά τους, μπορούσαν κάλλιστα να προκαλέσουν όργια με την δήθεν θρησκευτική ιδεοληψία, προκειμένου να ικανοποιήσουν απλά και μόνο τα ταπεινά τους ένστικτα.

Φυσικά δεν εξέλειπαν ούτε οι ομοφυλόφιλοι, ούτε οι παιδεραστές. Αυτοί όμως τιμωρούνταν αυστηρά. Εκείνο που προκάλεσε την μανία της αμόρφωτης μάζας, ήταν η δήθεν ομοφυλοφιλία. Η λατρεία του (όπως προείπαμε) υπέρτατου εαυτού του ανθρώπου, σε συνεργασία με την λατρεία του ανθρωπίνου σώματος ως πλαίσιο προστασίας της ψυχής και του πνεύματος (νους υγιής εν σώνατι υγιεί), επέφεραν και τον αισθησιακού τύπου θαυμασμό ατόμων του ιδίου φύλου. Επιτρέπονταν η έμπρακτη ένδειξη θαυμασμού στο σώμα ομοφύλου, αλλά όχι στο σημείο ερωτικής συνεύρεσης. Αυτό εκλήφθηκε ως ομοφυλοφιλία από πολλούς και το χειρότερο είναι ότι σήμερα ακόμη, οι ομάδες ομοφυλοφίλων παίρνουν ως παράδειγμα την αρχαιοελληνική αγνη λατρεία του σώματος και της ψυχής, ως παράδειγμα για να εξωτερικεύσουν τις παρά φύσιν επιθυμίες τους. Οι Ιερές Διδαχές, παρουσιάζουν έναν μακροσκελή κατάλογο "αισθησιακών" και "συνουσιαστικών" πράξεων που αναβιβάζουν το πνεύμα και ενδυναμώνουν τον νου, χωρίς να αγγίζουν καν τα όρια του χυδαίου ή του  πρόστυχου. Αντιθέτως, ο απόλυτος σεβασμός της προσωπικότητας των συμμετεχόντων, καθώς και ο σεβασμός απέναντι στο σώμα και την διάνοια, γίνεται κατά πολύ εμφανής.
Εν κατακλείδει, η συνουσία στην αρχαία Ελλάδα, δεν ήταν μέσον σεξουαλικής ικανοποίησης, αλλά μέσον αναβάθμισης του ανθρώπου στην βιολογική κλίμακα. Δεν είναι τυχαίο που οι ετέρες στην αρχαία Αθήνα είχαν τόση μεγάλη απήχηση. ΔΕΝ ήταν απλά πόρνες ή ερωμένες. Ήταν εκείνες που συνδύαζαν την Μυστική Ιερή Διδαχή της Υπέρτατης Συνουσίας, με την ανθρώπινη συντροφιά και παρουσία. Δεν είναι επίσης τυχαίο που οι αρχαίοι Έλληνες ήταν τόσο "δεμένοι" στα όρια της πόλεως - κράτους και ενεργούσαν ως ένα σώμα. Δεν είναι επίσης τυχαίο, που οι Ιερές Διδαχές παραμένουν κεκρυμμένες ακόμη και σήμερα από το ευρύ κοινωνικό σύνολο.

Ας περάσουμε σε συγκεκριμένες διευκρινήσεις επί του κειμένου.
Ετυμολογικώς:
Συνουσία: η συνένωση δύο ουσιών
Έρως: η μεγάλη και ανιδιοτελής αγάπη προς κάτι ή κάποιον
Γαμέω - ῶ: συνουσιάζομαι (η έκφραση συνήθως χρησιμοποιούνταν για να υποδείξει την ερωτική συνεύρεση με την σύζυγο)
Παιδεραστής: Εκείνος που αγαπάει πάρα πολύ και ανιδιοτελώς ένα παιδί.
Παιδόφιλος: Εκείνος που προσβλέπει ερωτικά σε ένα παιδί.
Ομοφυλόφιλος: Εκείνος που επιθυμεί (φιλέω - ώ= επιθυμώ πολύ) άτομα του ιδίου φύλου
Κίναιδος: ο "κινών την αιδώ", ο αναίσχυντος. Χωρίζονταν σε Καταπυγών (= αυτός που σήμερα θα αποκαλούσαμε "παθητικός ομοφυλόφιλος) και Αρσενοκοίτης (αυτός που σήμερα θα αποκαλούσαμε "ενεργητικός ομοφυλόφιλος")
Θέωση: Η πνευματική - ψυχική κατάσταση του ατόμου, που του επιτρέπει να φθάσει πολύ κοντα στο αρχέγονο υπέρτατο νόημα της συνύπαρξης με το θείο - θεϊκό.
Καθαρμός: Καθαρισμός. Η συγκεκριμένη λέξη χρησιμοποιούνταν για τον εσωτερικό (πνευματικό - ψυχικό) καθαρισμό του ατόμου, εξ' ου και η γνωστή "καρκινική" φράση: "ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ" (= Νίψον ανομήματα μή μόναν όψιν= να πλένεις και τις αμαρτίες σου, όχι μόνο το πρόσωπό σου). Ήταν βασική πρϋπόθεση συμμετοχής στην όποια τελετουργία.
Φύσιν: Το Αντικειμενικά φυσιολογικό. Κάθε ενέργεια που συνάδει με το Αντικειμενικά Φυσιολογικό λογίζεται ως "κατά φύσιν", ενώ κάθε ενέργεια που είναι αντίθετο στο Αντικειμενικά Φυσιολογικό, λογίζεται ως "παρά φύσιν".

Χρησιμοποιήσαμε τις φράσεις: "κλασσικός, απλός τρόπος συνεύρεσης", "συνουσιακή ποικιλία", "υπέρτατη ανύψωση" και "ζωώδη ηδονική ανακούφιση". Είναι αναγκαίο και πρέπον να τα ερμηνεύσουμε, προς αποφυγήν προβληματισμών:
κλασσικός, απλός τρόπος συνεύρεσης: Πρόκειται για τον γενικώς αποδεκτό τρόπο συνεύρεσης ενός ζεύγους που στην καθομιλουμένη (ας μου επιτραπεί η έκφραση) αποκαλείται ειρωνικώς "ιεραποστολικός". Αυτός ο τρόπος που είναι και ο πλέον συνηθισμένος γίνεται και χωρίς καν να υπάρχει επιθυμία προς το έτερο πρόσωπο ή πάθος.
συνουσιακή ποικιλία: εννοούμε την εναλλαγή ερωτικών "στάσεων". Με αυτόν τον τρόπο, κινείται ο εγκέφαλος στο τι θα μπορούσε να ικανοποιήσει και τους δύο συνευρισκόμενους. Είναι σημαντικό, διότι τα εγκεφαλικά κύτταρα ενεργοποιούνται ταυτόχρονα σε πολλά σημεία του εγκεφάλου και τηρεί τον ίδιο τον εγκέφαλο σε εγγρήγορση. Έχει παρατηρηθεί πως τα άτομα που υποβάλλουν τον εαυτό τους σε αυτήν τη διαδικασία, διατηρούν την εγγρήγορση του εγκεφάλου τους και στις καθημερινές τους δραστηριότητες και συναλλαγές.
υπέρτατη ανύψωση: Πρόκειται για την διαδικασία όπου το πνεύμα μας οδηγείται στην (έστω και προσωρινή) θέωση (βλ. λήμμα πιο πάνω)
ζωώδη ηδονική ανακούφιση: Πρόκειται για την έκφραση του ηδονικού πάθους ως σωματική ανάγκη. Τα ζώα, νοιώθοντας μόνο την ανάγκη της διαιώνισης του είδους τους, ή την ανάγκη "ανακούφισης" συνευρίσκονται χωρίς συναίσθημα ή απώτερο σκοπό. Αντιθέτως, ο άνθρωπος ως το μόνο στην ουσία ον που δύναται να συνευρίσκεται 365 (+1) ημέρες τον χρόνο με το ταίρι του, δεν αποσκοπεί ΜΟΝΟΝ στην διαιώνιση του είδους, αλλά και στην προαναφερθείσα θέωση. Τα εγκεφαλικά κύτταρα, συνεργάζονται προς αυτό, ενώ το ηδονικό μέρος του εγκεφάλου, που συνορεύει με το γνωστικό, κινητοποιεί τις αισθήσεις προς επίτευξη του σκοπού αυτό. Επομένως, κάθε άλλο, θεωρείται (και είναι) ζωώδης ηδονική ανακούφιση.

Ανέκαθεν ο άνθρωπος ασχολούνταν με την ηδονή σε όλες τις εκφάνσεις. Γευστική, ερωτική, οπτική, ακουστική κ.ο.κ. Εν τούτοις, η μόνη ηδονή που πραγματικά φαίνεται να κατευνάζει το πνεύμα, είναι η ερωτική - συνουσιαστική. Και τούτο, διότι συνδιάζει ΟΛΑ τα υπόλοιπα είδη ηδονών: Γευστική (φιλιά κ.ο.κ.), Οπτική (βλέπουμε το αντικείμενο του πόθου μας), Ακουστική (ακόυμε ανάσα, βογγητά κ.ο.κ.), Αφής (αγγίζουμε το αντικείμενο του πόθου μας με χάδια κ.ο.κ.), Αισθητική (η αίσθηση που μας προκαλεί ο συνδυασμός του φιλιού, του αγγίγματος, του χαδιού κ.ο.κ.). Όλα τα είδη των ηδονών, έχουν να κάνουν με τις πέντε αισθήσεις, οι οποίες μπαίνουν όλες σε "λειτουργία" κατά την διάρκεια της συνουσίας. Παράλληλα όμως, λειτουργεί και η αίσθηση προσφοράς προς το ταίρι μας (πάντα όταν έχουμε να κάνουμε με συνουσία κι όχι με ζωώδη ανακούφιση), οπότε επεισέρχεται και το επιθυμητικό. Ο εγκέφαλος κυριολεκτικά "παίρνει φωτιά" και εργάζεται πυρετωδώς. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να λειτουργεί έτσι καθ' όλη την διάρκεια του 24ώρου, οπότε και το άτομο (ασχέτως φύλου), βρίσκεται πάντα σε εγγρήγορση. Όντας σε εγγρήγορση, δύναται να είναι πολύ κοινωνικό, να έχει υψηλό δείκτη νοημοσύνης και παράλληλα να επιλύει δύσκολα και πολύπλοκα προβλήματα. Αυτό ήταν ένα θέμα και στην πολιτική. Σήμερα, όταν κάποιος πολιτικός δεν σκέπτεται ορθά, συνηθίζουμε να λέμε "πάλι δεν γ---- το βράδυ", ή "αυτός/η είναι ανοργασμικός/ή". Πράγματι! Η έλλειψη συνουσίας, επηρρεάζει αρνητικά τον εγκέφαλο. Όντως ένας πολιτικός που δεν σκέπτεται ορθά, δεν έχει ορθή και υγιή συνουσιαστική ζωή. Δεν σημαίνει ότι δεν συνευρίσκεται, αλλά ότι δεν πράττει συνουσία. Μπορεί να συνευρίσκεται πολύ τακτικά, αλλά να εκφράζει αποκλειστικά και μόνο τα ζωώδη ένστικτα που αναφέραμε παραπάνω.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες κι ειδικά οι Ιέρειες της Αφροδίτης αλλά και των Μυστηριακών Ιερατείων, ποερνούσαν από ορισμένα στάδια μύησης στα μυστικά της συνουσίας. Το θέμα δεν είναι απλό του τύπου "σε βλέπω - με βλέπεις, σε θέλω - με θέλεις, συνουσιαστήκαμε". Χρειάζεται γνώση, πνευματική προσέγγιση και ειδικές "ασκήσεις" εκμάθησης της ανώτερης ομορφιάς (= πνευματικής - ψυχικής) του κάθε ατόμου. Επίσης γίνονταν "μαθήματα" ερωτογενών ζωνών (το περιβόητο Κάμα Σούτρα, βασίστηκε στις Ελληνικές Διδαχές περί συνουσίας) και τρόπων επέκτασης του χρόνου της συνουσίας. Όλα αυτά με απώτερο σκοπό την πνευματική ανάταση. Αυτά είχαν ως αποτέλεσμα το ζευγάρι να παραμένει ενωμένο ως τα βαθειά γεράματα (δεδομένου ότι οι ψυχές τους γίνονταν μία) αλλά ακόμη και να "δένονται" μεταξύ τους ολόκληρες ομάδες και να δρουν ως ένα σώμα, μία ψυχή, ένα πνεύμα. Δηλαδή τα προαναφερθέντα τόσο σε αυτό το κείμενο, όσο και στο προηγούμενο, δεν είναι κάτι που μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε από μόνοι μας, αν δεν το διδαχθούμε. Κι όλες αυτές οι διδαχές, θα βγαίνουν στο φως (δυστυχώς ή ευτυχώς) με το σταγονόμετρο, εώς ότου μπορέσουμε να κατανοήσουμε το βαθυτερο νόημά τους και να τα εφαρμόσουμε με απόλυτη και άδολη γνώση του τι κάνουμε.

Γένοιτο,
Έρρωσθε!!!
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ: Με αυτό το κείμενο, δεν επιθυμώ να "νομιμοποιήσω" την όποια παραφύσιν επιθυμία έχει ο καθένας, αλλά να αποκαταστήσω κατά το δυνατόν την αλήθεια του Ελληνικού Πνεύματος.